![]() |
Subkultura gotów
Kadr z filmu „Witajcie w mroku”, reż. H. Deberka
Mianem gawrosza określa się również osobę wyróżniającą się wyglądem i zachowaniem
|
- Leopold Staff, Piosenka ulicznikaZ domu wygnali, żem leń, urwipołeć.Słodki mój grzech był, słodką i pokuta...Gołe mam łokcie, ale też wesołeŻycie, choć palce wyłażą mi z buta.Ubiór ten dał mi strach na wróble w polu,Który przyswoił ptasią głupią młodzież...Przysiągł, że wróble nie jedzą kąkolu,Więc niepotrzebna mu ta pyszna odzież.Owocnych sadów rząd zdobi gościńce...Latem je chwalę z ptakami do spółki.Zimą zachodzą ptaki na dziedzińce,Czasem też ze mną dzielą okruch bułki.Zresztą się gwiżdże, śni... Któż dziś już jada!Brama ogrodów zamiejskich nie strzeże...Dzień tam beztroski i słodka noc blada,Słońce na obiad, księżyc na wieczerzę.
Gawrosz
1. ulicznik paryski; urwis, łobuziak;
2. imię męskie, m.in. imię jednego z bohaterów powieści Nędznicy
W. Hugo
Źródło: Słownik Języka Polskiego, www.sjp.pl/gawrosz
[dostęp 18.04.2013]
Gawrosz
wesoły, rezolutny, dowcipny ulicznik, zwł. paryski; urwis,
łobuziak.
Etym. - fr. gavroche 'jw.' od imienia ulicznika z
powieści Wiktora Hugo Nędznicy
(3, 1, 13).
(3, 1, 13).
Źródło: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych
Władysława Kopalińskiego, www.slownik-online.pl/kopalinski [dostęp 18.04.2013]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz