czwartek, 18 kwietnia 2013

Gawrosz


Subkultura gotów
Kadr z filmu „Witajcie w mroku”, reż. H. Deberka
Mianem gawrosza określa się również osobę wyróżniającą się wyglądem i zachowaniem

Z domu wygnali, żem leń, urwipołeć.
Słodki mój grzech był, słodką i pokuta...
Gołe mam łokcie, ale też wesołe
Życie, choć palce wyłażą mi z buta.

Ubiór ten dał mi strach na wróble w polu,
Który przyswoił ptasią głupią młodzież...
Przysiągł, że wróble nie jedzą kąkolu,
Więc niepotrzebna mu ta pyszna odzież.

Owocnych sadów rząd zdobi gościńce...
Latem je chwalę z ptakami do spółki.
Zimą zachodzą ptaki na dziedzińce,
Czasem też ze mną dzielą okruch bułki.

Zresztą się gwiżdże, śni... Któż dziś już jada!
Brama ogrodów zamiejskich nie strzeże...
Dzień tam beztroski i słodka noc blada,
Słońce na obiad, księżyc na wieczerzę.
 - Leopold Staff, Piosenka ulicznika


Gawrosz
1. ulicznik paryski; urwis, łobuziak;
2. imię męskie, m.in. imię jednego z bohaterów powieści Nędznicy W. Hugo

Źródło: Słownik Języka Polskiego, www.sjp.pl/gawrosz [dostęp 18.04.2013]


Gawrosz
wesoły, rezolutny, dowcipny ulicznik, zwł. paryski; urwis, łobuziak.
Etym. - fr. gavroche 'jw.' od imienia ulicznika z powieści Wiktora Hugo Nędznicy
(3, 1, 13).

Źródło: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, www.slownik-online.pl/kopalinski [dostęp 18.04.2013]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz