 |
| Shawrus, Na zakręcie... |
Bywa tak, że gdy człowiek pogrąży się we śnie,
Członki ciała nie mogą zasnąć jednocześnie.
Człowiek śpi, a tu naraz odezwą się uda:
"Całą noc tak przeleżeć toż po prostu nuda,
Zwłaszcza że my jesteśmy pełne animuszu."
Na to łokieć odpowie: "Puszczam mimo uszu
Waszą głupią uwagę. Ona mnie nie wzruszy."
"Mimo uszu? Zuchwalec! - zawołały uszy. -
Łokieć zawsze obmawia nas poza plecami."
Tu plecy się odezwą: "Mówiąc między nami,
Uszy się poufalą. Gdzie uszy, gdzie plecy?"
Na to szyja zawoła: "Już nie róbcie hecy,
Nogo, przemów do pleców, zrób to, moja droga!"
"To mi jest nie na rękę" - powiedziała noga.
Ręka się zaperzyła: "Ach, ty nogo bosa,
Znowu ze mną zaczynasz! Pilnuj swego nosa!"
Nos kichnął, aż się echo rozległo w sypialce:
"O mnie mowa? Ja na to patrzę się przez palce."
Tu palce oburzone zawołały chórem:
"Bezczelny! Patrzy przez nas! Gbur jest zawsze gburem."
Kolano, nieruchomo leżąc pod tułowiem,
Rzekło: "Język mnie świerzbi, ale nic nie powiem."
Język, co drzemał w ustach, obudził się, mlasnął
I rzekł do podniebienia: "Takem smacznie zasnął,
Teraz ja ich przegadam, skoro już nie drzemię."
"Język - zgrzytnęły zęby - nie jest bity w ciemię."
Ciemię się rozgniewało: "Skończcie te rozmowy,
Czas już pójść, słowo daję, po rozum do głowy."
"Pójść po rozum do głowy? - rzekły członki ciała. -
Owszem. Chętnie!" I poszły. Ale głowa spała.
Jan Brzechwa, Po rozum do głowy
Perypatetyka
poglądy filozoficzne, nauki Arystotelesa lub mające źródło w arystotelesowskiej myśli1.
Perypatetyk
człowiek, któremu chodzenie poprawia jakość i wydajność
procesów myślowych2.
Perypatetycy [gr. peripátēsis
‘przechadzka’], uczniowie Arystotelesa, nazywani tak ze względu na
zwyczaj prowadzenia wykładów i dysput filozoficznych podczas przechadzek
(gr. peripatoi)3.
1 Słownik Języka Polskiego SJP, www.sjp.pl/perypatetyka [dostęp: 1.01.2014]↩
2 Tamże [dostęp: 1.01.2014]↩
3 Encyklopedia PWN, www.encyklopedia.pwn.pl/haslo/4009491/perypatetycy.html [dostęp: 1.01.2014]↩
