środa, 18 września 2013

Synestezja


Leonid Afremov, Colorful Avenue

Natura jest świątynią, kędy słupy żywe
Niepojęte nam słowa wymawiają czasem.
Człowiek śród nich przechodzi jak symbolów lasem,
One mu zaś spojrzenia rzucają życzliwe.

Jak oddalone echa, wiążące się w chóry,
Tak sobie w tajemniczej, głębokiej jedności,
- Wielkiej jako otchłanie nocy i światłości -
Odpowiadają dźwięki, wonie i kolory.

Są aromaty świeże jak ciała dziecinne,
Dźwięczne i niby łąki zielone: są inne,
Bogate i zepsute, silne, triumfalne,

Które się rozlewają w światy idealne,
Jak ambra, benzoina, jako piżma wonie,
Gdzie duch przenika zmysły i wzajem w nich tonie.

Charles Pierre Baudelaire, Oddźwięki


Synestezja
1. w psychologii: zdolność kojarzenia ze sobą wrażeń odbieranych przez różne zmysły, np. zapachów ze smakami, dźwięków z kolorami
2. w literaturze: środek stylistyczny polegający na przypisywaniu jakiemuś zmysłowi wrażeń odbieranych innym zmysłem

Źródło: Słownik SJP, www.sjp.pl/synestezja [dostęp: 18.09.2013]


Synestezja
barwne słyszenie, chromestezja, rodzaj synestezji; zdolność do trwałego kojarzenia słuchowych wrażeń (postrzeżeń) dźwięków o określonej wysokości z wyobrażeniami odpowiednich barw;

Źródło: Encyklopedia PWN, http://encyklopedia.pwn.pl/barwne-slyszenie [dostęp: 18.09.
2013]


Synestetyczny lit. zwł. w poezji - działający na wyobraźnię niezwykłymi skojarzeniami wrażeń różnych zmysłów; por. A noir, E blanc...

Źródło: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, www.slownik-online.pl/kopalinski [dostęp: 18.09.2013]



Synestezja (gr. synaísthesis – równoczesne postrzeganie od sýn – razem i aísthesis – poznanie poprzez zmysły) w psychologii – stan lub zdolność, w której doświadczenia jednego zmysłu (np. wzroku) wywołują również doświadczenia charakterystyczne dla innych zmysłów, na przykład odbieranie niskich dźwięków wywołuje wrażenie miękkości, barwa niebieska odczuwana jest jako chłodna, obraz litery lub cyfry budzi skojarzenia kolorystyczne itp.
Istnieją dwie teorie tłumaczące owo zjawisko. Według teorii Simona Baron-Cohena u osób doświadczających synestezji mogą występować dodatkowe połączenia w mózgu, które łączą obszary normalnie ze sobą niepołączone. Druga teoria mówi, że liczba połączeń synaptycznych jest taka sama, a mieszanie się odbieranych doświadczeń wynika z tego, iż zachwiana jest równowaga pomiędzy hamowaniem i wyciszaniem docierających impulsów w mózgu.

Synestezja w literaturze – środek stylistyczny polegający na przypisywaniu jakiemuś zmysłowi wrażeń odbieranych innym zmysłem. Szczególne znaczenie miała w literaturze symbolizmu, w korespondencji sztuk.

Barwne słyszenie

Stosunkowo najczęściej spotykane jest "barwne słyszenie", które polega na tym, że dźwięki lub współbrzmienia wywołują wrażenia barwne, bądź barwy - dźwięki. Synestetami byli m.in.: Nikołaj Rimski-Korsakow, Salomon Szereszewski, Vladimir Nabokov, Wassily Kandinsky, Paul Klee, Franciszek Liszt, Olivier Messiaen, a są Marta Ptaszyńska, Chris Urbanowicz i John Mayer.
Skojarzenia tonacji z barwami z zasady są jednak różne. Oto przykładowe skojarzenia rosyjskiego kompozytora z przełomu XIX i XX wieku, Nikołaja Rimskiego-Korsakowa:

- C-dur: biały,
- G-dur: brązowozłoty, jasny,
- D-dur: żółty, słoneczny,
- A-dur: jasnoróżowy,
- E-dur: szafirowy, błyszczący,
- H-dur: granatowy, ponury,
- Fis-dur: szarozielony,
- Des-dur: mroczny, gorący,
- As-dur: siwo-fioletowy,
- Es-dur: mroczny, błękitnoszary,
- F-dur: zielony.

Wbrew wieloletniemu przekonaniu o tym, że Aleksandr Skriabin obdarzony był zdolnością "barwnego słyszenia", nie ma na to dowodu.

 Źródło: Wikipedia, www.wikipedia.org/wiki/Synestezja [dostęp: 18.09.2013]



poniedziałek, 16 września 2013

Nomada


Marg2012, Włóczykij


- Kiedy wyruszasz? - zapytał Muminek.
- Teraz - zaraz! - odparł Włóczykij wrzucając równocześnie wszystkie łódki do wody.
Zeskoczył z poręczy i wciągnął nosem poranne powietrze. Był to dobry dzień na wędrówkę. Grzbiet gór czerwienił się w słońcu, a droga wijąca się ku szczytom nikła gdzieś po drugiej stronie, gdzie była nowa dolina i nowe wzgórza...
Muminek stał i patrzy na Włóczykija, który zwijał swój namiot.
- Czy długo cię nie będzie? - zapytał.
- Nie - odparł Włóczykij. - Pierwszego wiosennego dnia będę tu znowu i zagwiżdżę pod
oknem. Rok tak prędko mija!
- Tak - odparł Muminek. - Do zobaczenia!
Muminek został sam na moście. Widział, jak Włóczykij stawał się coraz mniejszy i mniejszy i jak w końcu znikł wśród śliw i srebrnych topoli. Po chwili jednak dobiegł go dźwięk jego harmonijki. Włóczykij grał „Wszystkie małe zwierzątka wiążą kokardkę na ogonie”. Teraz wiedział na pewno, że jego przyjaciel czuje się szczęśliwy. Muzyka stawała się coraz cichsza i cichsza, aż w końcu zaległa zupełna cisza. Wtedy Muminek wstał i wrócił przez pokryty rosą ogród.
Na schodach zastał Topika i Topcie, którzy leżeli zwinięci na słońcu.
- Fień dobry! - powiedziała Topcia.
- Dzień dobry! - odpowiedział Muminek, który rozumiał już ich język, aczkolwiek mówił nim z trudnością.
- Czy fłakałeś? - zapytała.
- Nie, nie - odparł Muminek. - Tylko że Włóczykij znów wyruszył w świat.
- Fój fochany! - zawołała Topcia ze współczuciem. - Jaka fkoda! Czy fprawi ci frzyjemność focałować mnie f nos?
Muminek serdecznie pocałował Topcie w nos, ale nie poczuł się ani trochę weselej.
Widząc, że wciąż jeszcze jest smutny, Topik i Topcia pochylili głowy i szeptali coś przez chwilę z przejęciem
Tove Jansson, W dolinie Muminków


Nomada
1. członek ludu, plemienia prowadzącego wędrowny tryb życia; koczownik
2. przenośnie o kimś kto często zmienia miejsce zamieszkania, pobytu; tułacz

Źródło: Słownik SJP, www.sjp.pl/nomada [dostęp: 16.09.2013]
  

Nomadowie 
koczownicy; pasterskie i zbieracko-łowieckie ludy koczownicze.

Etym. - gr. nomás dpn. nomádos 'pasterski; koczownik'.

Źródło: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, www.slownik-online.pl/kopalinski [dostęp: 16.09.2013]


Nomada – koczownik, wędrowiec, członek grupy ludzi nieposiadającej stałego miejsca zamieszkania, przemieszczającej się z miejsca na miejsce, np. w związku ze zmianami pogody lub w poszukiwaniu żywności, wody, opału albo pastwisk dla zwierząt hodowlanych. Osoba prowadząca koczowniczy, wędrowny tryb życia, także podróżująca stale lub sezonowo z powodów handlowych, kulturowych lub religijnych.

Współczesnymi przykładami nomadów są:
- Beduini z Arabii – Arabowie z jednego z plemion koczowniczych Arabii, Syrii, Nubii, lub pustyń Sahary,
- Romowie,
- Tuaregowie,
- Inuici,
- Pigmeje,
- Buszmeni,
- Lapończycy,
- Czukcze,
- Aborygeni australijscy.
Grupy koczowników były zazwyczaj zorganizowane w jednostki plemienne, mężczyźni tworzyli zwarte grupy wojowników, aby podporządkować sobie tereny, w obrębie których grupa przebywała.
Nomadzi nie trudnili się rolnictwem. Korzystali po prostu z zasobów ziemi tak długo, aż nie wyczerpali ich. Wówczas zwijali obozowiska i ruszali w poszukiwaniu lepszych warunków. Nie znali uczucia przywiązania do ziemi. Koczownicy, tak jak wszyscy, czasem toczyli wojny między sobą, czasem najeżdżali ludy osiadłe, a czasem po prostu handlowali. Ich ruchliwość sprawiała, że wszelkie wieści i nowości rozprzestrzeniały się po świecie znacznie szybciej.
Wtargnięcie koczowników na tereny osiadłych cywilizacji odcisnęło piętno na historii starożytnego Egiptu i Babilonii, a swój rozkwit społeczeństwa nomadów osiągnęły podczas najazdu Mongołów pod przewodnictwem Czyngis-chana oraz Timura w Azji
i Europie w XIII, XIV i wczesnym XV wieku.

Źródło: Wikipedia, www.wikipedia.org/wiki/Nomada [dostęp: 16.09.2013]

sobota, 14 września 2013

Epuzer


„Magister” (Jan Mateusz Nowakowski) i „Inżynier” (Jan Stawarz) opracowują misterny plan
uwiedzenia dziewczyn
Kadr z filmu Dziewczyny do wzięcia (1972), reż. Janusz Kondratiuk

Dziewczyna 1
- A jakby cię kto obcy zaczepił na ulicy to masz powiedzieć: na ulicy nie zawieram znajomości. Powtórz.

 Dziewczyna 2
- Na ulicy nie zawieram znajomości.

 Dziewczyna 1
- Jeszcze raz.

 Dziewczyna 2
- Na ulicy nie zawieram znajomości.

 Dziewczyna 1
- Powoli i wyraźnie powiedz.

 Dziewczyna 2
-  Na ulicy nie zawieram znajomości.

 Dziewczyna 1
- No. Żebyś potem nam wstydu w mieście nie zrobiła.

[…]

„Inżynier”
- Idź do nich. No na co czekasz, no idź.

 „Magister”
- Lepiej ty, lepiej ty. Ty poważnie wyglądasz.

 „Inżynier”
- Ale ja nie potrafię z nimi rozmawiać. Idź ty, idź ty. Powiedz. No!

 „Magister”
- Panie przyjechały tu na… weekend?

 Dziewczyna 2
- Nie zawieram znajomości na ulicy.

 „Magister”
- My się chyba skądś znamy.

 Dziewczyna 2
- Bynajmniej.

„Magister”
- A jak pani ma na imię?

 Dziewczyna 2
- Nie zawieram znajomości na ulicy.

„Magister”
- Ale tu jest peron, nie ulica…
 Fragm. dialogów z filmu Dziewczyny do wzięcia (1972), rez. J. Kondratiuk


Epuzer
dawniej: kandydat do małżeństwa

Źródło: Słownik SJP, www.sjp.pl/epuzer [dostęp: 14.09.2013]


Epuzer:  
- absztyfikant,
- galopant, starający się, pretendent do ręki,
- konkurent, zalotnik, fatygant,
- rywal, uwodziciel, nadskakiwacz,
- przedwojenny kandydat na męża,
- wielbiciel, amant, kawaler

Źródło: Wordlist.eu. Internetowa baza wyrazów, www.wordlist.eu/slowo/epuzer [dostęp: 14.09.2013]


Etymologia: fr. épouseur 'jw.' od épouser 'poślubić' z łac. sponsare 'jp.' od sponsus.

Źródło: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, www.slownik-online.pl/kopalinski [dostęp: 14.09.2013]


Na koniec krótka lekcja stylowego przyjmowania zalotów epuzerów:

 

wtorek, 3 września 2013

Manicheizm


Odwieczna walka dobra ze złem...

... Więc kimże w końcu jesteś?
- Jak częścią tej siły, która zawsze zła pragnąc, wiecznie czyni dobro.
              - Johann Wolfgang von Goethe, Faust

Manicheizm
system religijny utworzony w Persji, uznający istnienie dwóch zwalczających się pierwiastków: światło i dobro oraz ciemność i zło.

Źródło: Słownik SJP, www.sjp.pl/manicheizm [dostęp: 3.09.2013]

Manicheizm
synkretyczny, dualistyczny system religijno - filozoficzny powstały w III w w Persji, rozpowszechniony w Imperium Rzymskim w III i IV w., a później w środkowej i wschodniej Azji, głoszący kosmiczny konflikt dobra (duch, światło) i zła (materia, ciemność).

Etymologia: od imienia twórcy: Manes (Mani, Manicheusz), ok. 216 – ok. 276 r. 

Źródło: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, www.slownik-online.pl/kopalinski [dostęp: 3.09.2013]


Podobnie do staroirańskiego zoroastryzmu i irańskiej myśli religijnej podstawowym elementem manicheizmu jest dualizm. W świecie toczy się walka między dwoma przeciwstawnymi pierwiastkami: światłem (dobrem) i ciemnością (złem). Przejawem zła jest materia. Walka między dobrem i złem toczy się w każdym człowieku. Człowiek ma dwie dusze: jedną związaną z dobrem i drugą związaną ze złem. Odpowiedź manicheizmu na jeden z centralnych dylematów chrześcijaństwa jest radykalna: zło jest wszędzie i jest wieczne. Manicheizm dzieli w ten sposób z gnostycyzmem pesymizm co do kondycji człowieka i świata. 
Mitologia manicheizmu czerpie z wielu tradycji, przemawiających do ludzi różnych kultur. Dzieje świata wg Manichejczyków polegały na ciągłym uwalnianiu duszy z ciemności ku światłości (dusza przebywała w ciemności), natomiast grzechem był każdy kontakt z materią. Również prokreacja była uważana za złą, ponieważ w wyniku poczęcia dziecko, musiałoby przyjąć powłokę cielesną, a materia była zła.
Drogą wyzwolenia spod wpływu zła jest poznanie. Zbawienie może być osiągnięte nie tylko dzięki wierze i moralności, ale przede wszystkim dzięki własnemu rozumowi. Dzięki zdobywaniu wiedzy o sobie i Bogu można zrozumieć naturę siebie, świata i przeznaczenia, to skąd przychodzimy, gdzie jesteśmy i dokąd zmierzamy. Ten aspekt manicheizmu zbliża go do gnostycyzmu, czyniąc go czymś więcej niż systemem religijnym: mieszaniną systemu religijnego i filozoficzno - naukowego.

Źródło: Wikipedia, www.pl.wikipedia.org/wiki/Manicheizm [dostęp: 3.09.2013]

sobota, 31 sierpnia 2013

Terraformowanie


Artystyczna wizja kolonizacji Marsa
Clownboss, Some Mars colony (2010)

Jak można się nie przekształcać, jeżeli można się przekształcać?
- Stanisław Lem, Dzienniki gwiazdowe (Podróż dwudziesta pierwsza)


Terraformowanie (dosłownie "tworzenie Ziemi") – proces zmiany warunków panujących na planecie, księżycu lub innym ciele kosmicznym do podobnych, jakie panują na Ziemi, dzięki czemu miałoby być możliwe zamieszkanie go przez człowieka - utworzenie kolonii.

Źródło: Wikipedia, www.pl.wikipedia.org/wiki/Terraformowanie [dostęp: 31.08.2013]


Termin ten jest czasem niewłaściwie używany jako synonim dla inżynierii planetarnej.

Proces terraformowania nie jest dotychczas dostatecznie zbadany, aby istniała możliwość wprowadzenia go w życie. Ponadto główną barierę stanowią problemy technologiczne, które przy obecnym poziomie zaawansowania cywilizacji ludzkiej redukują tę dziedzinę nauki do etapu czysto teoretycznego.

Mars jest przez wielu uznawany za najlepszego kandydata do terraformowania. Zagadnieniu ogrzania planety i zmiany jej atmosfery poświęcono wiele badań, debaty na ten temat prowadziła również NASA. Niektóre z metod zmiany klimatu Marsa mogą znaleźć się w zasięgu możliwości technicznych ludzkości, aczkolwiek obecnie byłby to proces przekraczający możliwości finansowe jakiegokolwiek rządu lub społeczności.

[dostęp: 31.08.2013]



sobota, 20 kwietnia 2013

Prokrastynacja


Co się odwlecze to nie uciecze - motto prokrastynatora

kolory są w nas, to pewne
ale by przeżyć
potrzebują potwierdzeń na papierze

a ja mam zatory pulsujących pigmentów
grożących pryskającą eksplozją
i cały stos porwanych kartek-
-mój złowróżbny grób na raty

pewnie dlatego tak często rano
dzień wydaje się śmiercią
i przedwczesnym wytryskiem
pragnę go odłożyć na później

- Konrad Czas Wiejski, Prokrastynacja


Prokrastynacja lub zwlekanie (z łac. procrastinatio – odroczenie, zwłoka) – w psychologii patologiczna tendencja do nieustannego przekładania pewnych czynności na później, ujawniająca się w różnych dziedzinach życia. Prokrastynacja najczęściej pozostaje nierozpoznana, dopiero niedawno uznano, że jest ona zaburzeniem psychicznym. Osoby nią dotknięte – prokrastynatorzy – odczuwają trudności z zabraniem się do pracy i w związku z tym odkładają jej wykonanie, zwłaszcza wtedy, gdy nie spodziewają się natychmiastowych efektów. Osoby patologicznie zwlekające z rozpoczęciem pewnych czynności uważa się zazwyczaj za leni i przypisuje im brak silnej woli i ambicji.

Prokrastynacja najczęściej dotyczy:
  • nauki, a później życia zawodowego
  • życia codziennego
  • podejmowania decyzji

Postępowanie prokrastynatora można podzielić na następujące etapy:
  1. Chęć zrobienia czegoś
  2. Decyzja o zrobieniu tego
  3. Odkładanie czynności z obawy przed porażką
  4. Uświadomienie sobie niekorzystnych skutków odkładania czynności
  5. Kontynuacja odkładania
  6. Szukanie wymówek bądź odejście od problemu
  7. Odkładanie zadania
  8. Wykonanie zadania pod działaniem stresu w ostatniej chwili lub ukończenie go za późno bądź też niezrobienie go wcale
  9. Postanowienie niepostępowania w ten sposób w przyszłości
  10. Powtarzalność powyższego schematu myślowego przy kolejnym zadaniu
Jak pokazują powyższe etapy, zadanie staje się coraz trudniejsze do wykonania, a przeciąganie wykonania w czasie nie przynosi żadnych korzyści, nasilając dodatkowo uczucie zniechęcenia i bezsilności.

Możliwe przyczyny 

Wiele zaburzeń, w tym także zaburzeń osobowości, może wiązać się z postawą zwlekającą, dotyczy to większości zaburzeń depresyjnych i dystymicznych, a czasami także lękowych takich jak fobia społeczna. Jest też powszechna u osób z ADHD.
Istnieje wiele typów takiego zachowania, jak również wiele powodów, dla których postępujemy w ten sposób. Ogólnie rzecz biorąc, zachowanie to ma na celu:
  • uniknięcie frustracji,
  • ochronę poczucia własnej wartości,
  • sprzeciwienie się innym przez zachowanie pasywno-agresywne,
  • życie w stresie, poszukując silnych doznań,
  • osiągnięcie złudnej świadomości większej mobilizacji do sprostania trudnemu wyzwaniu później lub przeświadczenie, że ma to zostać wykonane perfekcyjnie.
Główną przyczyną prokrastynacji jest pięć lęków, które mogą występować równocześnie: lęk przed porażką, sukcesem, bezradnością, izolacją oraz intymnością.

Leczenie i rokowania

Bardzo trudne, ale możliwe. Środki farmakologiczne zwykle są mało skuteczne (dla przykładu: stymulanty powodują zwykle zbytnie rozpraszanie uwagi, zaś depresanty zwiększają niechęć do działania). Można stosować metody psychologiczne: terapię u specjalisty lub samoleczenie poprzez zmuszanie się do pracy i stopniowe przezwyciężanie trudności, jakie dla prokrastynatorów przedstawia konkretne działanie.

Źródła:  
1. Ogólnopolski Dziennik „BIOLOG”, www.encyklopedia.biolog.pl [dostęp 20.04.2013]
2. Wikipedia, www.wikipedia.org/Prokrastynacja [dostęp: 20.04.2013]

Poniżej film, w którym prof. Philip Zimbardo opowiada o prokrastynacji z perspektywy swoich badań nad percepcją czasu oraz obserwacji jakie poczynił będąc promotorem prac magisterskich - największych zmór studentów na wylocie (autora niniejszego bloga również).


czwartek, 18 kwietnia 2013

Gawrosz


Subkultura gotów
Kadr z filmu „Witajcie w mroku”, reż. H. Deberka
Mianem gawrosza określa się również osobę wyróżniającą się wyglądem i zachowaniem

Z domu wygnali, żem leń, urwipołeć.
Słodki mój grzech był, słodką i pokuta...
Gołe mam łokcie, ale też wesołe
Życie, choć palce wyłażą mi z buta.

Ubiór ten dał mi strach na wróble w polu,
Który przyswoił ptasią głupią młodzież...
Przysiągł, że wróble nie jedzą kąkolu,
Więc niepotrzebna mu ta pyszna odzież.

Owocnych sadów rząd zdobi gościńce...
Latem je chwalę z ptakami do spółki.
Zimą zachodzą ptaki na dziedzińce,
Czasem też ze mną dzielą okruch bułki.

Zresztą się gwiżdże, śni... Któż dziś już jada!
Brama ogrodów zamiejskich nie strzeże...
Dzień tam beztroski i słodka noc blada,
Słońce na obiad, księżyc na wieczerzę.
 - Leopold Staff, Piosenka ulicznika


Gawrosz
1. ulicznik paryski; urwis, łobuziak;
2. imię męskie, m.in. imię jednego z bohaterów powieści Nędznicy W. Hugo

Źródło: Słownik Języka Polskiego, www.sjp.pl/gawrosz [dostęp 18.04.2013]


Gawrosz
wesoły, rezolutny, dowcipny ulicznik, zwł. paryski; urwis, łobuziak.
Etym. - fr. gavroche 'jw.' od imienia ulicznika z powieści Wiktora Hugo Nędznicy
(3, 1, 13).

Źródło: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, www.slownik-online.pl/kopalinski [dostęp 18.04.2013]

wtorek, 16 kwietnia 2013

Pudermantel


J. C. Beckwith, Portret Williama M. Chase’a (1882)


Pudermantel (z niem. Pudermantel) – letni płaszcz damski i męski noszony w podróży, mający chronić przed kurzem.
Płaszcz tego typu zaczął być używany w XIX wieku. Był najczęściej szyty z płótna. Charakteryzował się luźnym krojem i długością prawie do ziemi. Na przełomie XIX. i XX. wieku używany do jazdy samochodem.
Pudermantlem nazywano również XVIII–wieczny podwłośnik chroniący ubiór przy czesaniu i pudrowaniu włosów i peruki.

Źródło: Wikipedia, www.pl.wikipedia.org/wiki/Pudermantel [dostęp 16.04.2013]


Pudermantel, podwłośnik, zob. peniuar.
Etym. - nm. 'dawn. serweta fryzjerska'; Puder 'puder' z fr. poudre 'jp.' od łac. pulvis, zob. pulweryzacja; nm. Mantel 'płaszcz; osłona' z łac. mantellum 'jp.'

Źródło: Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych Władysława Kopalińskiego, www.slownik-online.pl/kopalinski [dostęp 16.04.2013]

niedziela, 14 kwietnia 2013

Fajf


Impreza taneczna w sopockim klubie Nos Stop trwa w najlepsze (1966)
fot. Zbigniew Kosycarz/KFP 

Zimny jak polodowcowy głaz.
W Ciechocinku, tam gdzie dom zdrojowy, Maxi Kaz rusza na łowy. 

Na deptaku czai się na Panie, każda szansę dziś dostanie.
Taki ze mnie Maxi Kaz
(...)
- T-Raperzy znad Wisły, Maxi Kaz (fragm.)


Fajf
przyjęcie popołudniowe, odbywające się zwykle o godzinie piątej;
fajfoklok; five o'clock.

Źródło: Słownik Języka Polskiego, www.sjp.pl/fajfy [dostęp 14.04.2013]


Fajf
zabawa taneczna o godzinie piątej po południu.

Źródło: Wikisłownik, www.pl.wiktionary.org/wiki/fajf [dostęp 14.04.2013]


Fajfy zaczynały się o godz. 17 i zazwyczaj trwały około 3 godzin. Potem roztańczona młodzież wracała do domu albo szła na dancingi. Bo te ostatnie, od fajfów różniły się właśnie porą i trwały do późnych godzin nocnych. Innym wytłumaczeniem tak wczesnej godziny może być fakt, że fajfy były i są popularne w sanatoriach, gdzie kuracjusze popołudniową porą udają się na tańce i aby poznać nowe osoby.

Prężnym ośrodkiem, w którym odbywały się fajfy był także Sopot - z jednej strony miejsce dla kuracjuszy, a z drugiej miejscowość, gdzie nieustannie bawiła się (i bawi) młodzież. Tutaj fajfy odbywały się w Grand Hotelu albo w słynnym Klubie Non Stop, który w latach 60. mieścił się w okolicach ulicy Drzymały, nieopodal plaży.

Źródło: J. Knera, Jeśli mamy godzinę 17, to pora na Fajfy, www.rozrywka.trojmiasto.pl [dostęp 14.04.2013]